Rouwdagboek, Roland Barthes (reading notes)

een sort treurarbeid fond de taal zelf. De taal verliezen om ze vervolgens weer te kunnen herwinnen

Zodra iemand dood is, paniekerig bouwen aan de toekomst (ander meubilair uitzoeken etc..): toekomstmanie

Ik weet nu dat miin rouw chaotisch zal zijn

Voortaan en voor altijd ben ik mijn eigen moeder

Sinds de dood van mam: slechte spijsvertering-alsof ik aangetast ben in dat waarin zij zich het meest om mij bekommerde: de voeding

Vita nova: als radical gebaar, een radical nieuw leven waartoe de rouw om een geliefd wezen oproept, verwijst expliciet naar Dantes La Vita Nuova

Men zegt: de tijd verzacht de rouw- Nee, de tijd doet niets overgaan; hij laat alleen maar de emotionaliteit van de rouw overgaan.

De emotionaltieit gaat voorbij, het verdriet blijft

Gevoelsarmoede (acedia) tov anderen: onvermogen life te hebben, prikkelbaarheid

Instorting van de Hulpbron: zelfs als deze er was maakt ik er nooit rechtstreeks gebruik van

De rouw niet onderdrukken maar veranderen, transformeren, van een statische toestand naar een vloeibare toestan.

1e rouw: onechte vrijheid 2e rouw: troostloze, dodelijke vrijheid, zonder behoorlijke bezigheid

Alle “wijze” samenlevingen hebben het uiterlijke vertoon van rouw voorgeschreven en gecodificeerd. In onze samenleving is er echter onbehagen omdat ze de rouw ontkent

Ieder zijn eigen verdrietritme

Mijn verdriet is onuitsprekelijk maar toch zegbaar. Juist het feit dat de taal mij het word ondraaglijk biedt, brengt onmiddellijk een zekere draaglijkheid teweeg

Je vergeet niet mara er komt iets “atonisch” in je zitten.

Anderhalf jaar rouwen om de dood van een vader, een moeder Dat is volgends de encyclopedie de maat die behoort bij de verwerking van de dood van een ouder. +>Barthes benoemt dit als de dubbele dood: eerst de dood, dan de vergetelheid van de dood). Hijz ag dit als het ultiem verraad tov een geliefde

de sluipende duurzaamheid van rouw, het besef dat verlies onherstelbaar is en niet overgaat